Rutin İnsan Örneği

Pazartesi sabahı... Sendrom ! Komikliğe başlamak için kötü bir zamanlama. Kağıt fabrikasında kalite kontrol mühendisi olarak çalışıyorum. 

Kağıt fabrikası sonuçta, boyuna günlük yazılacabilecek bir dünya kağıt; ama işin başından kafamı kaldıramıyorum ki ! Kafamı kaldırsam elim durmuyor. Bana gelen kağıt balyalarını envayi çeşit kalemle (kurşun, tükenmez, mürekkep, gazlı kalem v.s.) çizip kağıdın kaliteli olup olmadığına bakıyorum. 

Günde o kadar çok kağıt kullanıyorum ki; eğer, bunların üzerine sürekli ve birbirleriyle uyumlu şeyler yazabiliyor olsaydım, inanın şu anda dünyanın en büyük yazarı bendim. Belki değerim şu an anlaşılmayabilirdi; fakat, asırlar sonra insanlar beni dahi yapar, yazdığım yüce sözleri paylaşırlar, kimbilir bu sözler sayesinde inancını kaybetmiş insanlar doğru yolu bulurdu. Ama işim bu işte, sadece karalıyorum. Aslında, trajik olaylar yaşasam, ne bileyim ağır yoksulluk çeksem, sara hastası olsam, ihtilal olsa, hapse girsem, dönemin yönetimlerine kafa tutup gitsem, başka ülkelerde sürgün versem… Yok yahu, nerde ! Sıradan biriyim işte.

Fazla mı abartıyorum bilmiyorum, kendimde dahil yaşayan herşey kendi çevresinde dönüyor sanki. Bilindik lakırdılar ettiğimi biliyorum… Aslında, bu da bir döngü olabilir, değil mi ? Sanki canlılar bütün hayatı yatmak ve uyanmak döngüsü üzerine kurmuş. Galiba monotonluktan sıyrılmak için ikisinin arasına yemek, içmek, eğlenmek gibi şeyler serpiştiriliyor. Peki ya ölüm, bu döngünün kırılma noktası buysa, ölümden sonra ne oluyor ? Tam bu noktada, özellikle insanların bu döngüyü kırmak için çabaladığına inanıyorum, Ölümden sonra bir hayat olduğuna inansalar da inanmasalar da inanmak istemeseler de…

Nedenli nedensiz bu boş günün anlamını düşünüyorum. Haydi, insanlarla karıncalarla özdeleştireyim ve size şu soruyu sorayım: “Mesela bir karıncalar topluluğu olsun. Bilirsiniz, karıncalar belli bir hiyerarşi içerisinde sürekli besin toplamaya odaklanır. Hepsi de tüm koloninin yemek yiyip hayatta kalabilmesi için sürekli besin aramaları, buldukları besinleri toplamaları gerekir. Peki, ya hayatları boyunca çalışmaktan başka bir şey bilmeyen karıncalar, aman ölümlü dünya, bir gün de geyiğine yaşayım derlerse” derse ne yapacaklar ?”

Düşünsenize, dışarıda besin hariç hiçbir şeyle iletişime geçmeyen, bırak dışarıyı, kendi kanından canından olanlarla bile besin dışında herhangi bir muhabbeti olmayan hayvancıklar bunlar. Düşüniyorum... Düşünüyorum, tam bu soruya verilebilecek net bir cevap bulduğumu hissederken, bir bakıyorum... Aaa işe geç kalmışım !

Akşam oldu, işten eve geldim, gene televizyon seyrediyorum. Az önce Felix denen bir adamın uzaydan dünyaya atlayışını izledim. Dünya ne garip, değil mi ? Hani hangi filmdeydi, bilemiyorum, ne diyordu: Dünyada iki türlü insan vardır dostum, uzaydan atlayanlar ve gökyüzüne bakanlar…Felix, Felix… güzel bir kedi ismi olurmuş aslında. Kedi mi alsam acaba ?

Atıştırmalık hiçbir şey yok, kala kala zeytin ve peynir kalmış. Peynir, gofret niyetine gitse; zeytini de çekirdek gibi yutarım. İyi de tatlı ve tuzlu bir arada gitmez ki… 

Ne yapsam bugün, televizyon mu izlesem… sıkıcı… film izlesem… ee o zaman televizyon izlerim. Radyo dinlesem… radyo mu kaldı, hem nerede o eski, ahşap radyolar… Müzik dinlesem… o zaman radyo dinlerdim… İnternette gezsem, facebook, twitter’dan başka bir şey bilmiyorum ki… Hah, kitap okusam… bak bu güzel fikir… İyi de okuyacağım kitabın filmi vardır, ee film izleyecek olsam televizyon izlerim,..

Arkadaşları arasam, bir yerlere gitsek… Bir yerlere gideriz, konuşuruz… İyi de hal hatır, iş güç, kadınlar, erkekler, duvarlarda anlaşılmaz resimler ya da yarı siyah yarı renkli fotoğraflar, hepsi bilindik şeyler.  Oraya gidip duvardaki LCD ekran televizyona baksam… Eee orada izleyecek olsam, evde izlerim, ki televizyon sıkıcı zaten… Hem sesi de duyulmuyor.

Hem benim arkadaşım var mı ki ? Oovv, derin konular, benim uykum var. Yatıyorum ben.